Sarna i jej krewni

Samiec sarny nazywany jest kozłem albo rogaczem. Łatwo go rozpoznać, ponieważ na głowie nosi poroże, czyli rogi. Samica to inaczej koza. Jest ona mniejsza od kozła i nie ma rogów. Dzieci sarny to koźlęta. Na grzbiecie mają jasne maskujące cętki. Jest to najbardziej zgodne rodzeństwo wśród zwierząt. Małe sarenki słuchają mamy i nie kłócą się między sobą. Mama sarna zostawia swoje dzieci same w zaroślach, ale czuwa nad nimi z pewnej odległości i wraca na czas karmienia. Młode koźlęta nie wydzielają zapachu, więc drapieżniki nie zdołają ich wywęszyć.

W zależności od pory roku sarny zmieniają kolor swojego futra. Zimą jest ono szarobrunatne, a latem płoworude.

Świece – leśnicy nazywają tak oczy sarny, które są duże, wypukłe i sprawiają wrażenie załzawionych. Te oczy bardzo mocno błyszczą. Jednak co ważniejsze dla sarny – mają szczególną zdolność wychwytywania w otoczeniu najmniejszego ruchu.

Łyżki – tak nazywają się uszy sarny. Te delikatne zwierzęta słyną z dobrego słuchu. Do płochliwej sarny nie uda nam się podkraść zbyt blisko, ponieważ usłyszy nas lub wypatrzy już z daleka.

Sarna lubi porządek i uregulowany tryb życia. Przestrzega zatem stałych godzin posiłków i chodzi po lesie oraz wśród pól swoimi ulubionymi ścieżkami. Najłatwiej znaleźć sarnie drogi, gdy prowadzą do wodopoju. Ich tropy wyraźnie zaznaczają się na miękkiej, podmokłej ziemi. W takim miejscu możemy spotkać sarny przynajmniej dwa razy w ciągu dnia – o świcie oraz o zmierzchu. Na otwartej polanie sarna nieustanie podnosi głowę, rozgląda się i uważnie węszy, jakie zapachy unosi wiatr. Gdy coś ją zaniepokoi, natychmiast rzuca się do ucieczki, natomiast gdy przebywa w zaroślach – nieruchomieje. Może się zdarzyć, że przejedziemy niedaleko niej i nawet tego nie zauważymy. Warto też wiedzieć o tym, że co prawda sarna nie nosi baletek, ale podobnie jak baletnica opiera swój ciężar ciała tylko na palcach. Są one pokryte wydłużonymi paznokciami, które tworzą racicę. Mając na nogach takie buty, sarna zdolna jest bardzo szybko rozpędzić się i uciec swojemu prześladowcy.

Oto najbliżsi krewni sarny:

1). Mazama ruda – ta mieszkanka Ameryki Południowej, podobnie jak sarna, lubi pastwiska na skraju lasów i łąki nad rzeką. Składa również nieproszone wizyty w ogródkach i na polach uprawnych.
2). Pudu – w Ameryce Południowej mieszka również pudu – najmniejszy krewny sarny. Pudu wielkością przypomina bardziej psa niż przedstawiciela rodziny jeleni. Jest bardzo zwinny i potrafi wspiąć się na pochyły pień drzewa, aby dosięgnąć wyżej rosnących liści.
3). Łoś euroazjatycki – w rodzinie jeleniowatych bliskim krewnym sarny jest także łoś. Temu ogromnemu zwierzęciu też nie brakuje gracji. Pomimo swojej masy ciała zachowuje sporo wdzięku, nawet gdy kroczy po mokradłach, a jego imponujące poroże budzi respekt wśród drapieżników.